Δελφίνι… δελφινάκι, πάμε πιο γρήγορα…

Το καλοκαίρι τελειώνει (αστρονομικά καλοκαίρι έχουμε ακόμα) και το τρίγωνο Βέγας – Ντενέμπ – Αλτάιρ, που χαρακτηρίζει τον καλοκαιρινό ουρανό, πέφτει στη δύση ενώ ανατολικά δεσπόζει το μεγάλο τετράγωνο του Πήγασου και κάπου ανάμεσα ο μικρός αστερισμός του Δελφινιού… Με αστεράκια που δεν τραβάνε την προσοχή, πνιγμένο στα φώτα το Δελφίνι στον ουρανό της Αθήνας. Όμως το σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Εύβοια με όμορφο σκοτεινό ουρανό και το δελφινάκι ήταν ψηλά… Έστησα το τηλεσκόπιό μου στην ταράτσα του σπιτιού άπλωσα τους χάρτες στο τραπέζι και κοίταξα προς τα κει…  Τα δυο πιο λαμπρά του άστρα α και β Del με τα περίεργα ονόματα Sualocin και Rotanev ήταν σαν να χαμογελούσαν… (Διαβάστε τα ονόματα ανάποδα!)  «Καιρο έχεις να μας επισκεφτείς» και ναι είχα.

Προσοφθάλμιος στο έμπιστο 6″ f/8 νευτώνειό μου και στόχευση στον γ Δελφίνος έναν από τους πιό όμορφους διπλούς αστέρες του ουρανού…101 έτη φωτός μακριά. Ποτέ δεν βαριέμαι να τον χαζεύω. Στο ίδιο πεδίο άλλος ένας διπλός, ο Σ2725, όμορφο θέαμα!

Κοίταγμα στο χάρτη και ένα αστροάλμα ώς το πλανητικό νεφέλωμα NGC6891 στα σύνορα με τον αστερισμό του Αετού. Με τον προσοφθάλμιο Koenig 12mm (100x) διακρίνονταν σαν ένας μικρός δίσκος δίπλα σε ένα άστρα 10 περίπου μεγέθους.

Μετά ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό, το σφαιρωτό σμήνος NGC7006. Πολύ απομακρυσμένο, ίσως και 200.000 έτη φωτός μακρυά. Φυσικά δεν διαλύονταν σε άστρα με τηλεσκόπιο 6 ιντσών. Απλά ήταν ορατό σαν ένα κυκλικό συννεφάκι. Το χάζεψα και σκεφτόμουν πως τα αρχαία φωτόνιά του που πιάνει το μάτι μας σήμερα ξεκίνησαν το ταξίδι τους 200.000 χρόνια πριν. Από τα πιο μακρινά σφαιρωτά σμήνη του γαλαξία μας…

Η βόλτα στο Δελφίνι τελείωσε με το άλλο σφαιρωτό σμήνος το NGC6934. Το «Bunham’s celestial handbook» το έχει σαν «rrr» που σημαίνει very well resolved. Φυσικά δεν διαλύονταν σε άστρα με το μικρό μου τηλεσκόπιο αλλά φαινόταν η κεντρική του συμπύκνωση… Σαν ένας μικρός κομήτης χωρίς ουρά. Εδώ τελείωσα την περιήγησή μου στο Δελφίνι. Ήταν στα πλαίσια του προγράμματός μου να συμπληρώσω τα αντικείμενα της λίστας Herschel 400, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Η έρευνα του C. W. Tombaugh για υπερποσειδώνειους πλανήτες

 

Όλοι γνωρίζουν ότι ο Clyde Tombaugh ανακάλυψε τον Πλούτωνα.. όμως ελάχιστοι γνωρίζουν πως συνέχισε την ερευνά του μετά την ανακάλυψη του.
Η έρευνα για υπερποσειδωνιους πλανήτες συνεχίστηκε μέχρις ότου ήρθε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και ο Tombaugh κλήθηκε στο Αμερικανικό Ναυτικό να διδάξει ναυσιπλοΐα.
Κατά τα 14 χρόνια που κράτησε η έρευνα για υπερποσειδωνειους πλανήτες μέχρι μέγεθος 16.5-17 έλεγξε 338 ζεύγη φωτογραφικών πλακών διαστάσεων 14″x17″ με τον στερεοσυγκριτη (blink comparator)
Αυτό ισοδυναμεί με 30.000 τετραγωνικές μοίρες του ουρανού σχεδόν 45.000.000 αστρικά είδωλα ελέγχθηκαν σε περίπου 7.000 ώρες εργασίας στον στερεοσυγκριτη. Ο ουρανός φωτογραφήθηκε με το φωτογραφικό τηλεσκόπιο 13″ έως τον πολικό αλλά περιοχές πολύ βόρεια δεν ελέγχθηκαν για πλανήτες.. οι φωτογραφικές πλάκες αποθηκεύθηκαν ως παρακαταθήκη για μελλοντικούς παρατηρητές που θα μελετούσαν την ιδία κίνηση των αστέρων.
Με αυτή την έρευνα ο C. Tombaugh θα είχε ανακαλύψει τον Πλούτωνα ακόμα και αν βρίσκονταν σε απόσταση 60 αστρονομικών μονάδων, έναν πλανήτη του μεγέθους και της ανακλαστικής ικανότητας της γης σε απόσταση 100 αστρονομικών μονάδων και έναν πλανήτη του μεγέθους του Δια σε απόσταση 470 αστρονομικών μονάδων.
Ο ίδιος έγραψε πως είναι πιθανόν ο Πλούτωνας να είναι ένα από τα πολλά αντικείμενα μιας νέας κατηγόριας που βρίσκονται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα… Στο τέλος της 14 έτους ερευνάς είχαν γίνει οι εξής Κατά σειρά σπουδαιότητας ανακαλύψεις:

1 πλανήτης (ω ναι πλανήτης είναι!!)
1 σφαιρωτο σμήνος
1 υπερσμηνος γαλαξιών
πολλά μικρότερα σμήνη γαλαξιών
5 ανοιχτά σμήνη
1 κομήτης και 775 αστεροειδείς…..

 

 

Κλείνω την ανάρτησή μου με τα λόγια του ίδιου του C. Tombaugh: «Επάνω στις (φωτογραφικές) πλάκες, σημείωσα 3969 είδωλα αστεροειδών, 1807 μεταβλητούς αστέρες και μέτρησα 29.548 γαλαξίες. Λίγοι αστρονόμοι έχουν δει τόσο πολύ από το Σύμπαν με τόση λεπτομέρεια.»

 

 

Requiem για ένα φίλο…

Ήταν 1983 όταν αγόρασα το πρώτο μου σοβαρό τηλεσκόπιο ένα διοπτρικό Vixen 80mm f/11.4 και τότε ήμουν ο μόνος που ήξερα με αστρονομικό τηλεσκόπιο. Το κατάστημα που το αγόρασα μου έδωσε μερικά τηλέφωνα και άλλων πελατών του που αγόρασαν τηλεσκόπια πήρα ένα στην τύχη. Ο κ. … ; Μάλιστα ποιος είναι; Απάντησε μια ανδρική φωνή, συστήθηκα και είπα πως βρήκα το τηλέφωνο του άνδρα που ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής. Ανtαλλάξαμε διευθύνσεις και ξεκίνησε μια αλληλογραφία. Παρατηρήσεις, αστροφωτογραφίες, τραβηγμένες μέσα από την Αθήνα μάλιστα, σκέψεις για την ερασιτεχνική αστρονομία.

Πέρασαν οι μήνες και ένα σαββατοκύριακο σαν σήμερα, στις 30 Μάρτη του 1984 ανέβηκα στην Αθήνα και πήγα στο σπίτι του άγνωστου από κοντά μέχρι τότε φίλου μου. Χαιρετηθήκαμε και μου έδειξε το πορτοκαλί του Celestron 8 όνειρο άπιαστο για μένα τότε. Μου είπε για την AAVSO και τους μεταβλητούς αστέρες και ανεβήκαμε στην ταράτσα της μονοκατοικίας του στο Μοσχάτο να παρατηρήσουμε με το Celestron… Τότε μου φάνηκε πολύ φωτεινός ο ουρανός της Αθήνας, που να φανταζόμουν 18 χρονο παιδί πόσο  χειρότερα θα ήταν μετά δύο δεκαετίες…

Τα χρόνια πέρασαν γράφτηκα και εγώ στην AAVSO ύστερα από την προτροπή του φίλου μου. Συναντηθήκαμε και άλλες φορές.

Η ζωή μας απομάκρυνε, μπήκα στο πανεπιστήμιο, σπουδές, ο φίλος μου παντρεύτηκε (ήταν και αρκετά μεγαλύτερός μου) κάπου χαθήκαμε… 

Πήρα κάποτε τηλέφωνο σπίτι του μετά από μεγάλο διάστημα δεν απαντούσε κανείς… Ξαναπήρα τα ίδια… Δεν ήξερα τι να υποθέσω ώσπου μια μέρα φαντάρος πια στο στρατό διαβάζοντας ένα περιοδικό είχε ένα μικρό αφιέρωμα στον άξιο ερασιτέχνη αστρονόμο που δεν ήταν πια κοντά μας για περισσότερο από ένα χρόνο…

Ήταν ένα σοκ για μένα… δάκρυσα… τηλεφώνησα στο συντάκτη του άρθρου και έμαθα λεπτομέρειες για το πως ο φίλος μου έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα…

Όταν μίλησα στο συνέδριο ερασιτεχνικής αστρονομίας αναφέρθηκα στο φίλο που δεν είναι πια κοντά μας… ήταν νομίζω ο μεγάλος απών…

Να είσα καλά φίλε εκεί πάνω δίπλα στα άστρα που τόσο πολύ αγάπησες… Τα αρχικά σου στην AAVSO υπάρχουν και κάπου κάπου βλέπω τις παρατηρήσεις που έστελνες τότε τη μακρινή πια δεκαετία του 80. Τους χάρτες μεταβλητών που μου είχες δώσει να φωτοτυπήσω με τις σημειώσεις και  τους κύκλους με τα πεδία των προσοφθαλμίων που είχες χαράξει επάνω τους να ‘σαι σίγουρος δεν θα τους πετάξω ποτέ….

Φετιχισμός (Questar 3.5″)

Όχι το blog μου δεν έγινε ακατάλληλο για ανηλίκους… Μιλάω για ένα απόλυτο τηλεσκόπιο φετίχ. Το μικροσκοπικό Questar 3.5″. Ένα κομψοτέχνημα μηχανικής και οπτικής τελειότητας! Είχα την τύχη να χρησιμοποιήσω τα δύο Questar του Πανεπιστημίου της Πάτρας όπου σπούδαζα. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα από την οπτική και μηχανική ποιότητα των δύο αυτών μικρών τηλεσκοπίων.  Καμμία σχέση με μικρά φτηνά πλαστικά γκατζετάκια που παριστάνουν πως είναι τηλεσκόπια προσπαθώντας να το μιμηθούν. Φυσικά δεν το καταφέρνουν με τίποτα!

Πάνω από πέντε δεκαετίες το μικρό αυτό τηλεσκόπιο έχει χαρίσει αναρίθμητες ώρες παρατήρησης στους κατόχους του. Η τιμή του είναι απαγορευτική αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Πάντα θέλω να αποκτήσω ένα. Ίσως κάποτε το όνειρό μου για το απόλυτο αστρονομικό φετίχ να πραγματοποιηθεί. Μέχρι τότε το απολαμβάνω σε φωτογραφίες και ζηλεύω τους τυχερούς κατόχους του…

Ο Κρόνος στο θαμπόγυαλο

Η φωτογράφηση των πλανητών ήταν μια φοβερά δύσκολη υπόθεση. Οι μικροί τους δίσκοι χρειάζονταν τεράστια μεγέθυνση για να έχουν ικανοποιητικές διαστάσεις στο αρνητικό. Η κλασσική μέθοδος ήταν να την επιτυγχάνουμε με προσοφθάλμια προβολή. Ένας μικρός σωλήνας πίσω από τον προσοφθάλμιο και τοποθέτηση της φωτογραφικής μηχανής στο πίσω μέρος του. Έτσι επιτυγχάνονταν το ικανοποιητικό μέγεθος του ειδώλου στο αρνητικό. Όμως παραμόνευαν οι δυσκολίες… Οι χρόνοι έκθεσης ήταν μεγάλοι και η θάλασσα από αέρα που περιβάλλει τον πλανήτη μας θόλωνε τα είδωλα με τις συνεχείς σχεδόν αναταράξεις της. Οι φωτογραφίες στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν απογοητευτικές. Ο αστροφωτογράφος τράβαγε ένα ολόκληρο φιλμ προσευχόμενος να έχει 2-3 καλές φωτογραφίες. Με την έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας το πρόβλημα λύθηκε με τη λήψη βίντεο και επίθεση των καλύτερων εικόνων. Μικρά τηλεσκόπια έβγαζαν φωτογραφίες που δεν μπορούσαν να βγάλουν ούτε αστεροσκοπεία μερικά χρόνια πριν…

Πρέπει κανείς να δοκιμάσει την παλιά τεχνική για να εκτιμήσει τις φωτογραφίες πλανητών που βλέπει σε παλιά βιβλία.

Τις προάλλες παρατηρούσα τον Κρόνο με τους δακτυλίους του να κλείνουν σιγά σιγά πια. Σκέφτηκα να δοκιμάσω την παλιά τεχνική… Η Nikon F-801 είχε μια στάση ακόμα στο φιλμ. Η διάταξη προσοφθάλμιας προβολής για το παλιό διοπτρικό Vixen 80mm f/11.4 ετοιμάστηκε. Στόχευση του Κρόνου… το είδωλό του στο θαμπόγυαλο της μηχανής αμυδρό, η εστίαση δύσκολη σε εστιακό λόγο f/100. Εστίαση σε διπλανό αστέρι.. αργή και προσεκτική κι ύστερα στόχευση του Κρόνου πάλι.  Το τηλεσκόπιο ζυγίστηκε σωστά για το πρόσθετο βάρος η οδήγηση ελέγχθηκε και η μαύρη κάρτα μπήκε μπροστά στο φακό. Πάτημα του ηλεκτρονικού ντεκλανσέρ στο «Β» μερικά δευτερόλεπτα  να καταλαγιάσουν οι όποιοι κραδασμοί και αφαίρεση της μαύρης κάρτας. Μέτρημα από μνήμης 1000 και 1, 1000 και 2… έως 1000 και 8. Οκτώ μακρόσυρτα δευτερόλεπτα. Επανατοποθέτηση της κάρτας μπροστά στο φακό και κλείσιμο του κλείστρου. Το αποτέλεσμα την άλλη μέρα που εμφάνισα το φιλμ. Ανάμεσα στις οικογενειακές φωτογραφίες και στα τοπία ένα μικρό είδωλο του άρχοντα των δαχτυλιδιών. 

Μερικά χρόνια πριν θα θεωρούνταν αρκετά καλή φωτογραφία όχι πια σήμερα, μια μικρή webcam την ξεπερνάει εύκολα. Όμως είναι όμορφο να δοκιμάζεις τις μεθόδους των περασμένων γενεών… να βλέπεις τον Κρόνο στο θαμπόγυαλο

Στη σκιά του φεγγαριού

Ήταν 29 Απρίλη του 1976 μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Ένα 10 χρονο αγόρι περπάταγε στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας το χέρι του πατέρα του. Ήταν μεσημεράκι όμως το φως της ημέρας έμοιαζε απογευματινό.

«Μπαμπά συμβαίνει κάτι περίεργο σήμερα;» τον ρώτησε. «Είναι έκλειψη ηλίου» απάντησε ο πατέρας του. «Το φεγγάρι μπαίνει μπροστά από τον ήλιο και τον κρύβει. Αν είσαι τυχερός και είσαι κάτω από τη σκιά του τότε για λίγο η μέρα γίνεται νύχτα». Μετά από λίγο σπίτι με ένα κομμάτι τζάμι μαυρισμένο στη φλόγα ενός κεριού πατέρας και γιος κοίταζαν μαζί τον ήλιο με ένα κομμάτι του να λείπει «δαγκωμένο» από τη σελήνη. Στο όμορφο νησί της Σαντορίνης η έκλειψη ήταν δακτυλιοειδής με τη σιλουέτα της αρχόντισας της νύχτας να διαγράφεται πάνω στον άρχοντα της μέρας καθώς αυτή ήταν μακριά από τη γη μας.

Τα χρόνια πέρασαν το αγόρι εκείνο έγινε άνδρας, τα μαλλιά του πατέρα του τα κάλυψαν τα χιόνια, αλλά πάντα είχε την εικόνα εκείνη με τον ήλιο μισοσκεπασμένο από τη σελήνη χαραγμένη στο μυαλό του.

29 Μάρτη του 2006 τριάντα χρόνια μετά στο πανέμορφο Καστελλόριζο το παιδί του 1976 άνδρας πια, είδε την ολική έκλειψη… Tον ήλιο να μικραίνει να μένει μια μικροσκοπική φλούδα, τη λάμψη του «διαμαντένιου δαχτυλιδιού» να αστράφτει κι ύστερα τη σκιά του φεγγαριού να περνάει σαν σίφουνας κάνοντας καταμεσήμερο τη νύχτα να κερδίζει τη μέρα. Στη θέση του ήλιου ήταν ένας  μαύρος κύκλος με το μεγαλόπρεπο ηλιακό στέμμα γύρω του ενώ το τοπίο περιβάλλονταν από ένα απαλό σούρουπο με χρώμα ώχρας.

Μετά από λίγα λεπτά ο άρχοντας της μέρας ξαναγύρισε. Ο άνδρας είχε λουστεί στη σκιά του φεγγαριού κάτι που ίσως να  μην του ξανασυμβεί ποτέ όσο ζει. Πατέρα σε ευχαριστώ ψιθύρισε, τα μάτια του ήταν υγρά…

Γνωρίζοντας τον Ερμή

Ο Ερμής είναι ο πιο κοντινός πλανήτης στον ήλιο. Γνωστός ήδη από την αρχαιότητα αλλά δύσκολα παρατηρήσιμος λίγο πρίν την ανατολή ή λίγο μετά τη δύση του ηλίου.

Θυμάμαι μικρός όταν διάβαζα για τους πλανήτες και ο Ερμής δεν ήταν στη λίστα αυτών που είχα παρατηρήσει…

Στη βιβλιοθήκη της Καλαμάτας είχα βρει το καταπληκτικό για την εποχή του «Σύμπαν» που είχε εκτενές άθρο για τον Ερμή και σκίτσα από παρατηρήσεις του με τηλεσκόπια καθώς και τον κλασσικό χάρτη του Αντωνιάδη.

Θέλησα να τον παρατηρήσω αλλά δυστυχώς δεν ήξερα πότε και που να κοιτάξω. Σε αντίθεση με τους Αφροδίτη, Άρη, Δία και Κρόνο ο Ερμής δεν είναι ούτε υπερβολικά λαμπρός ούτε ορατός αργά τη νύχτα ώστε να εντοπιστεί εύκολα.

Τα χρόνια πέρασαν και το 1983 απέκτησα το πρώτο σοβαρό μου τηλεσκόπιο ένα διοπτρικό Vixen 80mm f/11.4.

Είχα ήδη κάνει πολλές παρατηρήσεις με το εν λόγω τηλεσκόπιο αλλά ο Ερμής μου έλειπε.

Τότε τον Ιανουάριο του 1984 αγόρασα το πρώτο μου αστρονομικό περιοδικό το «Astronomy» και ανάμεσα στα άλλα έδειχνε σε σχηματική αναπαράσταση του ουρανού στις αρχές του μήνα την Αφροδίτη και λίγο πιο κάτω τον Δία και τον Ερμή στον πρωινό ουρανό λίγο πριν την ανατολή του ηλίου.

Ξύπνησα νωρίς και έστησα το τηλεσκόπιο στο μπαλκόνι μου η Αφροδίτη ήταν ψηλά λίγο πιο κάτω ο Δίας αλλά ο Ερμής κρύβονταν από το απέναντι βουνό… μερικά λεπτά αγωνίας ώσπου ξεπρόβαλλε ένα αστεράκι πρώτου μεγέθους επιτέλους ο Ερμής. Παρατήρησα με την καρδιά να τρέμει από το τηλεσκόπιο και είδα πως ήταν σε φάση μηνίσκου

Επιτέλους ο Ερμής είχε κατακτηθεί. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς εντόπισα με κυάλια τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Ο  Πλούτωνας έπρεπε να  περιμένει αρκετά χρόνια ακόμα.

Με τα χρόνια έκανα κι άλλες πολλές παρατηρήσεις του Ερμή με εκείνη την πρώτη να ξεχωρίζει μαζί με  τη διάβασή του μπροστά από τον ήλιο στις 7/5/2003 η οποία έγινε με το ίδιο τηλεσκόπιο και προσοφθάλμιο που είχε γίνει και η πρώτη!

Ο Ερμής παρότι είναι πλανήτης του οποίου φαίνεται η επιφάνειά του ελάχιστα ήταν γνωστά γι αυτόν παρότι είναι και σχετικά κοντά στη Γη.

Για πολλές δεκαετίες επικρατούσε η αντίληψη πως στρέφει μονίμως το ένα ημισφαίριο στον Ήλιο όπως είχε υποστηρίξει ο Schiaparelli και ο Αντωνιάδης.

Έπρεπε να ρθει η δεκαετία του 60 και οι πρώτες παρατηρήσεις με ραντάρ για να βρεθεί ο σωστός χρόνος περιστροφής του πλανήτη.

Ωστόσο οι γνώσεις μας γι αυτόν παρέμεναν έξαιρετικά φτωχές ώσπου το 1974-75 το Mariner 10 έστειλε τις πρώτες φωτοραφίες από της επιφάνειάς του από μικρή απόστση. Ένας κόσμος νεκρός κατάσπαρτος από κρατήρες που την ημέρα ψήνεται από τον ήλιο και τη νύχτα βυθίζεται στο παγωμένο σκοτάδι…

Από τότε μέχρι πριν μερικές  μέρες καμμία διαστημοσυσκευή δεν είχε πλησιάσει τον Ερμή ξανά και ο Mariner 10 είχε φωτογραφίσει περίπου την μισή του επιφάνεια.

Στις 14/1/2008 το Messnger έκανε την πρώτη από τις 3 διαβάσεις (flyby 1) από τον Ερμή πριν τεθεί σε τροχιά γύρω από αυτόν το 2011 και τον μελετήσει εξονυχιστικά.

Ο Ερμής δεν είναι  πια ο παραμελημένος από την έρευνα πλανήτης. Κάποια από τα μυστικά του θα αποκαλυφθούν… και όσο για μας τους ερασιτέχνες αστρονόμους όταν διακρίνουμε στον προσοφθάλμιο τη φάση του και υποψιαζόμαστε κάποια σημάδια στην επιφάνειά του, όπως οι προκάτοχοί μας περισσότερο από έναν αιώνα πριν, ας αναλογιστούμε πόσο έχουν αυξηθεί οι γνώσεις μας για το ηλιακό μας σύστημα με την κάθε γενιά να βάζει το μικρό της λιθαράκι…

Κατάσταση πολιορκίας

Σε κατάσταση πολιορκίας βρέθηκε η Καλαμάτα τις μέρες των πυρκαγιών που μαίνονταν ανεξέλεγκτες. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από σύννεφα καπνού, φλόγες στα απέναντι βουνά και η φωτιά έφτασε στα κράσπεδα της πόλης.

 

Ο Ταΰγετος καταστράφηκε ολοκληρωτικά ενώ και στη βόρεια Μεσσηνία η φωτιά προερχόμενη απο τη Μεγαλόπολη κατέστρεψε δάση και περιουσίες ενώ ευτυχώς σταμάτησε κοντα στο Μελιγαλά ύστερα από ηρωικές προσπάθειες των κατοίκων. Ένα άλλο μετωπό της έκαψε την περιοχή Άκοβου Αρκαδίας και μπήκε στο νομό Μεσσηνίας στην περιοχή Πολιανής.
Η αποπνικτική ατμόσφαιρα με τη μυρωδιά καμένου ξύλου, ο βρυχθημός των αεροπλάνων και η στάχτη που σκέπασε τα πάντα ολοκλήρωναν το εφιαλτικό σκηνικό.

Η Πελοπόννησος ολόκληρη δέχτηκε τεράστιο πλήγμα με ανυπολόγιστες συνέπειες! Τέτοια καταστροφή τολμώ να πω δεν έκανε στην περιοχή απο οικονομική και περιβαλλοντική μεριά ούτε η κατοχή και ο εμφύλιος πόλεμος που την επακολούθησε!
Η επόμενη μέρα γι αυτούς που έχασαν σπίτια, περιουσίες, χτήματα και ζωικό κεφάλαιο είναι ζοφερή… Χωρίς άμεση κρατική βοήθεια θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης.
Όλοι πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να αποτρέψουμε τα αρπακτικά «επενδυτές» που θα ξεπηδήσουν την επόμενη μέρα να αρπάξουν τη γη που θα αποκαλυφθεί στα αποκαΐδια. Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΘΑ ΖΗΣΕΙ! Τα καμένα θα ξαναγίνουν δάση και τα πουλιά θα ξανακελαηδίσουν! Είναι η υπόσχεση που δίνουμε σε μας και σε αυτους που θά ‘ρθουν!

__________________

Εκδρομή στην κόλαση (Αιολικό πάρκο στο Μάναρη Αρκαδίας)

Κάθε καλοκαίρι εδώ και χρόνια πηγαίνω στον Πάρνωνα όπου η Ελληνική Αστρονομική Ένωση οργανώνει εξόρμηση παρατήρησης του νυχτερινού ουρανού. Το μέρος είναι πανέμορφο… ενα πλάτωμα περιτριγυρισμένο απο δάσος πεύκων και ελάτων.. τη νύχτα ο ουρανός διάσπαρτος απο άστρα με τον καλοκαιρινό Γαλαξία σαν ένα λευκό ποτάμι να τον διασχίζει.

Η διαδρομή από Καλαμάτα περνάει κάτω από το όμορφο πέτρινο σιδηροδρομικό γεφύρι του Μάναρη και τα χωριά Βλαχοκερασιά και Κερασιά. Το γεφύρι χτίστηκε από ντόπια πέτρα τον 19 ο αιώνα για να περάσει ο σιδηρόδρομος.

Στο όμορφο αυτό τοπίο βρήκαν το κατάλληλο μέρος να βγάλουν το μένος τους τα αρπακτικά των «ΑΠΕ».

Τα σιδερένια παλούκια των ανεμογεννητριών ρύπαναν την απέναντι ράχη. Οι εκτρωματικές τους φιγούρες έγιναν το φόντο στο παλιό γεφύρι σαν τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν την ελληνική φύση…

Ο τόπος γέμισε σιδερένια παλούκια, γραμμές μεταφοράς και το γνωστό απαραίτητο υποσταθμό που δίνει το ελάχιστο ηλεκτρικό ρεύμα στο δίκτυο της ΔΕΗ.

Συνέχισα να οδηγώ προς την κάποτε όμορφη Βλαχοκερασιά που τώρα έχει θέα τα σιδερένια εκτρώματα έτοιμα να την κατασπαράξουν και τα πτερύγια της πρώτης ανεμογεννήτριας του αιολικού εργοστασίου ξεπρόβαλλαν σαν τα αυτιά ενός… βιονικού ανεμολαγού.

Ομολογώ πως σκέφτηκα ένα γιγαντιαίων διαστάσεων αλυσοπρίονο να τα κόβει για να πραγματοποιηθεί η μόνη οικολογική χρήση που μπορεί να έχουν, η ανακύκλωση.

Στεναχωρημένος σταμάτησα να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες… το τοπίο κρανίου τόπος, μια σκουπιδοβιομηχανική κόλαση που την στοίχειωναν τα σιδερένια τέρατα με το ρυθμικό χλούκουτου χλούκουτου του σαν πλυντήριο ήχου τους.

Στη Βλαχοκερασιά τα τέρατα είναι μερικές εκατοντάδες μέτρα απο τα σπίτια καταπιέζοντας με τις διαστάσεις τους το κάποτε όμορφο αυτό χωριό. Φαντάζομαι και η αξία της γης στη βιομηχανική πλέον Βλαχολερασιά θα έχει πέσει κατακόρυφα. Αναρωτιέμαι με τι ψεύτικες υποσχέσεις και μπούρδες περί οικολογίας εξαγόρασαν τη συναίνεση ή έστω τη μη αντίδραση των κατοίκων. Θέλω να πιστεύω πως έτσι έγινε και όχι για τριάκοντα αργύρια.

Πέρασα γρήγορα την κάποτε όμορφη αυτή περιοχή του Μωριά… ύστερα δρόμος Τρίπολης-Σπάρτης το χωριό Βούρβουρα με το όμορφο δάσος του, Άγιος Πέτρος και επιτέλους έφτασα στην περιοχή παρατήρησης.

Χαιρετισμοί με φίλους που τους βλέπω μια φορα το χρόνο, συζητήσεις για τηλεσκόπια προσοφθάλμια τεχνικές παρατήρησης, στόχους παρατήρησης για το βράδυ.

Η υπέροχη νύχτα του Πάρνωνα έριξε το πέπλο της και ο ουρανός γέμισε άστρα που θαρούσες θα απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις…

Θα είναι όμως για καιρό έτσι; Τα αρπακτικά ακονίζουν τα νύχια τους.. αποπειρώνται να εισβάλουν στον νότιο Πάρνωνα καταστρέφοντας το δάσος της Κρεμαστής για να φτιάξουν άλλο ένα αιολικό εργοστάσιο με σιδερένια τέρατα ενώ ακούγεται πως σχεδιάζονται εκατοντάδες ανεμογεννήτριες για τη ράχη του Πάρνωνα.

Οι κάτοικοι της περιοχής Κρεμαστής αντιστέκονται σθεναρά το ίδιο θα κάνει και ο υπόλοιπος λακωνικός λαός στην προσπάθεια σφαγιασμού του Πάρνωνα. Ας είμαστε οι ερασιτέχνες αστρονόμοι συμπαραστάτες στον δύσκολο αυτό αγώνα ενάντια στην ύβρι και την άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή.

Το οφείλουμε στους προγόνους μας, στους εαυτούς μας και στους απογόνους μας γιατί όπως λέει και ο ποιητής:

Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.

Back to the USSR

Εμπνεύστηκα τον τίτλο από το ομώνυμο τραγούδι των Beatles για να παρουσιάσω το τηλεμετρικό σύστημά μου από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

 

Στην φωτογραφία είναι η τηλεμετρική φωτογραφική μηχανή Kiev 4A. Φοράει φακό 50mm f/2.Μπροστά της σε παράταξη εξ αριστερών οι ακόλουθοι φακοί: 35mm f/2.8, 53mm f/1.8, 85mm f/2.

Την μηχανή την έφερε η μητέρα μου γυρνώντας από ένα ταξίδι σε Μόσχα Λένινγκραντ το 1981. Η Kiev από τότε με συνόδευε σε 1002 σχολικές εκδρομές, σε γιορτές και ταξίδια ώσπου με ακολούθησε στο πανεπιστήμιο στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια. Η μινιμαλιστική Kiev ακούραστα γέμιζε άλμπουμ με κομμάτια της ζωής μου κρατώντας ζωντανές τις αναμνήσεις…

Το 1985 έμαθα να εμφανίζω και να τυπώνω φωτογραφίες στο σκοτεινό θάλαμο και το εκμεταλλεύτηκα στρέφοντας την Kiev στον ουρανό και βγάζοντας τις πρώτες μου αστροφωτογραφίες σε Agfapan 400 με την μέθοδο piggyback.

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 ανακάλυψα σε παζάρια σε εξευτελιστικές τιμές τους τρεις παραταγμένους φακούς διαμάντια. Κάποια στιγμη το 1992 το κλείστρο της Kiev εξέπνευσε… Για καλή μου τύχη ένας τεχνίτης στην Πάτρα όπου σπούδαζα είχε ένα από μια άλλη Kiev κατεστραμμένη. Η μεταμόσχευση ήταν επιτυχής και η Kiev μου αναγεννήθηκε από τις στάχτες της.

Είχα πια αρχίσει να ασχολούμαι με την φωτογραφία πιο σοβαρά και το 1993 απέκτησα μια εξαιρετική Nikon FM2. Η παλιά έμπιστη Kiev μπήκε στην άκρη.

Κάποτε την ξαναέστρεψα στον ουρανό και δοκίμασα τους νέους φακούς της. Είχα μια ευχάριστη έκπληξη! Το πεδίο χωρίς βινιετάρισμα με αστρικά είδωλα πολύ καλά σχεδόν ως τις άκρες…

Η παλιά Kiev δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Την ξεσκόνισα για τα καλά, με λίγη βενζινόκολλα ξανακόλλησα την επικάλυψη από δερματίνη στο σώμα της και έδειξε να λάμπει παρά τα χρονάκια της ύστερα από αυτό το lifting, έτοιμη να δώσει κι άλλες ουράνιες και γήινες φωτογραφικές συγκινήσεις!